Αφορμή γι αυτή την ανάρτηση στάθηκε η αναδημοσίευση από πολλά ιστολογία, βίντεο που παρουσίαζε τον Ferhat Encü του Κουρδικού HDP να ΄΄λέει΄΄ , σε ομιλία του στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση, για Τούρκους που ήρθαν από την Μογγολία, για Τούρκους που έκλεψαν την γη των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Κούρδων κτλ . Λόγια που όπως αποδείχθηκαν υπήρχαν μόνο στην φαντασία του μεταφραστή (με ή χωρίς εισαγωγικά).
Στην παγίδα της αναπαραγωγής της ψεύτικης είδησης έπεσαν δυστυχώς και αρκετά αξιόλογα ιστολόγια (ξανα) θέτοντας την προβληματική σχετικά με τον έλεγχο και την αναδημοσίευση ειδήσεων και πληροφοριών και την ευθύνη που έχουν ή πρέπει να έχουν όσοι αναδημοσιεύουν παρόμοια θέματα.
Ολόκληρο το ιστορικό μπορείτε να το διαβάσετε στην ανάρτηση με τίτλο : Μούφα με video Κούρδου βουλευτή, στο ιστολόγιο:
ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ! Μπρεζίνσκι: «Η Μόσχα δεν σέβεται τις Ηνωμένες Πολιτείες και πρέπει να πληρώσει για αυτό» (διαβάστε πατώντας πχ ΕΔΩ )
Η υποτιθέμενη δήλωση κτλ του Αμερικανοπολωνού πρώην συμβούλου εθνικής ασφαλείας στο radio poland με μια απλή αναζήτηση φαίνεται ότι δεν έγινε ποτέ…
Απόσπασμα οθόνης από αναζήτηση στο radio poland όπου φαίνεται πως δεν υπήρξε καμία δήλωση του Βrezinskiy (η πιο πρόσφατη ανάρτηση στην σελίδα ήταν το καλοκαίρι του 2015 και αφορούσε αναδημοσίευση συνέντευξής του απο το Der Spiegel).
Αν και το δεύτερο περιστατικό δεν έλαβε την έκταση του πρώτου, τα ερωτήματα που προκύπτουν και καλούνται να απαντηθούν είναι πολλά και αφορούν τόσο το στάδιο του ελέγχου αυτών που(ανα) δημοσιεύονται όσο και την διαχείριση μιας δημοσίευσης που αποδείχθηκε αναληθής. Στα παραδείγματα που ανέφερα παραπάνω κάποιοι απλώς κατέβασαν το άρθρο και οι παραπομπές πλέον οδηγούν … πουθενά. Άλλοι συνεχίζουν να τις έχουν σαν να μη συνέβη τίποτα, κάποιοι (λίγοι – προς τιμήν τους) σχολίασαν την αναλήθεια με ξεχωριστή μνεία στην αρχική ανάρτηση κτλ.
Η ικανότητα – δεξιότητα μας ως αναγνώστες -σχολιαστές – διαχειριστές ιστολογίων, να εντοπίζουμε και συνακόλουθα να δημοσιοποιούμε παρόμοιες ψευδείς ή/και παραποιημένες πληροφορίες – ειδήσεις, είναι καταλυτική για την κοινωνικό και πολιτικό ρόλο που μπορεί να παίξει το διαδίκτυο ως κεντρικό κανάλι διαμόρφωσης της ροής της πληροφορίας είτε προς την κατεύθυνση της αποχαύνωσης – παθητικότητας μας (ως ενεργούμενα της κάθε λογής εξουσίας) είτε προς την κατεύθυνση της ενεργού συμμετοχής μας στην κοινή προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων που μας περιβάλλουν.
Η διαχείριση της πληροφορίας καθώς και η προάσπιση της ιδιωτικότητας μας είναι οι δύο τομείς όπου διεξάγεται ήδη λυσσαλέα -πολλές φορές αθέατη- μάχη ανάμεσα στην ανθρώπινη προσωπικότητα και στο απρόσωπο σύστημα και που η έκβασή της θα καθορίσει τη μορφή του κόσμου που έρχεται…
ΥΓ: Το διαδίκτυο είναι το νέο πεδίο μάχης όπου σχολιαστές μισθωμένοι από μυστικές υπηρεσίες, πολυεθνικές εταιρίες, ΜΚΟ,δεξμενές σκέψης (think tank) και γενικά κάθε καρυδιάς καρύδι προσπαθούν να επηρεάσουν την ροή της πληροφορίας και την ΄΄ερμηνεία΄΄ της πραγματικότητας (κοινωνικής – πολιτικής – οικονομικής κτλ) προς όφελος των εντολέων τους από τα πιο ΄΄απλά΄΄ μέχρι τα πιο σύνθετα θέματα. Υπενθυμίζω ενδεικτικά τις περιπτώσεις του σχεδίου ΑΝΑΝ,του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού επί κυβέρνησης Καραμανλή, τα Δεκεμβριανά του 2008 με την δολοφονία Γρηγορόπουλου στα Ελληνικά και την Αραβική ΄΄άνοιξη΄΄, την ανατροπή Γιανούκοβιτς και τα γεγονότα της Ουκρανίας – Κριμαίας, την δημιουργία/ διαχείριση της τρομοκρατίας από το διεθνές ΄΄παρακράτος΄΄ για την προώθηση των στόχων του στα διεθνή.
ΥΓ2: Ο τρόπος παρουσίασης μιας είδησης είναι εξίσου σημαντικός αν όχι σημαντικότερος από την είδηση καθαυτή.
Η παγκόσμια κατάσταση μοιάζει πλέον με μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Η Συρία – Μέση Ανατολή, αποτελεί το κέντρο μια ευρύτερης αναταραχής που εξαπλώνεται σταδιακά σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη και δεν είναι λίγοι αυτοί που περιγράφουν τα γεγονότα στην Συρία ως την ΄΄εισαγωγή στον Γ΄Παγκόσμιο Πόλεμο΄΄. Υπερβολή ή όχι, η ΡωσοΤουρκική ΄΄εμπλοκή΄΄ στην Συρία βαίνει κλιμακούμενη.
Επειδή στον πόλεμο, σύμφωνα με την γνωστή ρήση, το πρώτο θύμα είναι η αλήθεια, και αντιμετωπίζοντας πολλές δυσκολίες για έγκαιρη και έγκυρη πληροφόρηση (για τα συστημικά ΜΜΕ/TV ούτε λόγος, αλλά πρόβλημα πιστεύω υπάρχει και στο διαδίκτυο) σκέφτηκα να δοκιμάσω την παρουσίαση – ανάρτηση, σημαντικών ειδήσεων – πληροφοριών (απο την αρχική πηγή – ώστε να μπορεί ευκολότερα να γίνει αξιολόγηση τους), που θα βοηθούν στο σχηματισμό σφαιρικότερης άποψης για τα τεκταινόμενα στην Συρία και γενικότερα.
(01-04-2016: Δεν μπόρεσα τελικά να υλοποιήσω την υπόσχεση μου για διάφορους λόγους… ).
Χάρτης της Συρίας με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις 20 Φεβρουαρίου 2016, πηγή:http://syria.liveuamap.com
Λεπτομέρεια του αεροδρομίου Basil al-Assad στις 22-01-2015, διακρίνονται εκατέρωθεν των δύο διαδρόμων αρκετά ελικόπτερα, πηγή: Google Earth
Η ρωσική αεροπορική βάση Khmeimim απέχει σε χιλιόμετρα (ευθεία):
183 χιλιόμετρα απο την αεροπορική βάση του Incirlik στην Τουρκία(Άδανα). Είναι μία από τις βάσεις του ΝΑΤΟ στην οποία υπάρχουν τακτικά πυρηνικά όπλα. Χρησιμοποιείται και απο την Τουρκική πολεμική αεροπορία.
Τέλος οι δυο ειδήσεις (19 – 02 -2016) που υποδηλώνουν κλιμάκωση είναι:
1. ΄΄Δήλωση – βόμβα Ολάντ: Δεν αποκλείεται πόλεμος μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας΄΄ (πηγή: newpost.gr)
Αρκετοί σημείωσαν το μεταξύ ΄΄Τουρκίας και Ρωσίας΄΄ που είπε και όχι μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας.
«Turkey is involved in Syria… There, there is a risk of war,» Hollande told France Inter radio. «That is why the (UN) Security Council is meeting,» he added. (πηγή:AFP.com)
2. ΄΄Σ.Α. ΟΗΕ: Απερρίφθη το ρωσικό σχέδιο απόφασης για τη Συρία΄΄
΄΄Η Ρωσία, ο στενότερος σύμμαχος του συριακού καθεστώτος, ζήτησε να συγκληθεί επειγόντως το Σ.Α. για να συζητήσει ένα κείμενο που απαιτούσε η Τουρκία να σταματήσει να βάλλει με πυροβολικό εναντίον των Κούρδων ανταρτών στη βόρεια Συρία και να εγκαταλείψει τα σχέδιά της για μια χερσαία επιχείρηση στο συριακό έδαφος.Διπλωμάτες ανέφεραν ότι η Γαλλία και τουλάχιστον τέσσερις χώρες ακόμη (οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Νέα Ζηλανδία και η Ισπανία) απέρριψαν αμέσως το κείμενο που υπέβαλε η Μόσχα, το οποίο δεν είχε σχεδόν καμιά πιθανότητα να εγκριθεί.΄΄΄΄Ο Τούρκος πρεσβευτής Γιασάρ Χαλίτ Τσεβίκ επέμεινε μιλώντας σε δημοσιογράφους ότι η χώρα του «δεν θα εισερχόταν στη Συρία με χερσαίες δυνάμεις παρά μόνο στο πλαίσιο μιας συλλογικής δράσης» του διεθνούς συνασπισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, με έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ωστόσο επέμεινε πως η Άγκυρα έχει «δικαίωμα να αμυνθεί»΄΄.Η Τουρκία επέκτεινε τους βομβαρδισμούς σε πολλούς τομείς της επαρχίας του Χαλεπιού που ελέγχονται από τους Κούρδους αντάρτες, στους οποίους επιρρίπτει την ευθύνη για την πολύνεκρη βομβιστική επίθεση της Τετάρτης στην Άγκυρα.΄΄ (πηγή:http://www.naftemporiki.gr)
Εαν θέλει κάποιος να προσθέσει οποιαδήποτε πληροφορία ή παρατήρηση, μπορεί να επικοινωνήσει στην διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ixni.latis στο yandex.com.
Αντί προλόγου της σημαντικότατης (απο πολλές πλευρές) ομιλίας του Σεβασμιωτάτου, αντιγράφω απλώς τα λόγια που ο ίδιος λέει σε ένα σημείο της : Όχι να θέλουμε να μάθουμε πότε και πως θα γίνουν όλα αυτά τα σπουδαία γεγονότα που μας αφορούν και εμάς βεβαίως. Το ζήτημα είναι πως θα τα διαχειριστούμε. Και μου κάνει εντύπωση ότι μας προετοιμάζει ο Θεός σιγά-σιγά, μ’έναν δικό του τρόπο. Όμως είναι καλά να γνωρίζουμε ότι ο καλύτερος τρόπος διαχείρισης των γεγονότων που έρχονται και ήδη έχουν αρχίσει, κατά την ταπεινή μου άποψη δεν είναι να γεμίσουμε τα ψυγεία μας με υλικά αγαθά. Κάποτε και αυτά θα αδειάσουν. Αλλά είναι να έχουμε φώτιση. Ένας άνθρωπος που έχει φώτιση μπορεί να παίρνει γρήγορες αποφάσεις. Να παίρνει βέβαιες αποφάσεις στην δύσκολή του ώρα. Άρα θα πρέπει για να έχουμε φώτιση να καθαρίζουμε συνεχώς την καρδιά μας και τον νου μας. Καθαρίζουμε την καρδιά και τον νου δια της μετανοίας. Άρα ότι και να κάνουμε επιστρέφουμε στην μετάνοια την προσωπική. Όχι μια γενική μετάνοια και αόριστη…
Ακολουθεί η ομιλία του Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου:
Καλησπέρα σε όλους.
Χαίρομαι που μου δίνεται ακόμα μία ευκαιρία να είμαι εδώ στο αγαπημένο ποίμνιο των δύο ενοριών θα έλεγα, των δύο Αποστόλων της Κύπρου : Αποστόλου Βαρνάβα και Αποστόλου Ανδρέα.
Και χαίρομαι διπλά γιατί είμαι μαζί σας με αφορμή τον Άγιον Γέροντα Παΐσιο. Έναν άνθρωπο του Θεού που μας αξίωσε η πρόνοιά του να τον γνωρίσουμε στα χρόνια τα ευλογημένα της φοιτητικής μου ζωής και ύστερα κατά την διάρκεια που ήμουν διάκονος, εδώ στην Κύπρο. Από καιρού εις καιρόν πήγαινα στο Αγιώνυμoν Όρος και βεβαίως δεν το κρύβω ότι ο μεγάλος μαγνήτης ήταν η προσωπικότητα του Οσίου Παϊσίου. Και δεν ήταν ο μαγνήτης μόνο για μένα, ήταν για πάρα πολλούς ανθρώπους και αρκετούς από τους παρόντες γνωρίζω πολύ καλά ότι ήταν μέσα στις προτεραιότητές τους η συναναστροφή με τον γέροντα Παΐσιο.
Αρχίζω με κάτι που έγραψα όταν έγινε η αγιοκατάταξή του του προ λίγους μήνες. Όταν με πήρε τηλέφωνο ένας δημοσιογράφος και μου είπε «Πανιερώτατε εσύ γνώρισες τον γέροντα Παΐσιο, τώρα επίσημα πλέον είναι και Άγιος… αγιοκαταταχθείς στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας, πες μας δυο λόγια πως αποτιμάς την αγιότητά του»’. Ακούτε τι του είπα στο τηλέφωνο, αργότερα το γράψαμε και γραπτώς και το είδα στην εφημερίδα Φιλελεύθερος. Είναι πολύ σύντομο και μέσα από αυτό μπορούμε να έχουμε μία καλή εισαγωγή στην προσωπικότητα του ανθρώπου του Θεού.
Τον Άγιο Παΐσιο τον γνώρισα το 1982 όταν ήμουν φοιτητής Νομικής. Ήταν ο άνθρωπος που περίμενε ν’ακούσει κάτι πονεμένο για να έχει καρδιακή προσευχή και ήταν πάντοτε εν αναμονή στο ακουστικό του σύγχρονου κόσμου. Ένας ασκητής για τον κόσμο. Του άνοιγες την καρδιά σου και σου άνοιγε τον νου. «Φως Χριστού φαίνει πάσι». Επέμενε να μην πάω στο Άγιον Όρος μοναχός. «Στην Κύπρο να πας!» μου είπε, «να κάνετε βάσεις πνευματικές και αυτές οι βάσεις θα διώξουν τις βάσεις». Όταν του είπα, δεν κατάλαβα το τελευταίο μου είπε χαριτολογώντας «Αμερικανάκι είσαι και δεν καταλαβαίνεις; Ελληνικά μιλώ. Το πρόβλημα της Κύπρου είναι πνευματικό. Τώρα εφαρμόζεται ο πνευματικός Νόμος. Όταν φτιάξετε μοναστήρια», σε κάποιους άλλους είπε: «όταν φτιάξετε σταυροβούνια, ενορίες,», σαν τις δικές σας, «οικογένειες ορθόδοξες», ελπίζω σαν τις δικές σας, «τότε οι βάσεις της αμαρτίας και της κατοχής θα εξαφανιστούν». Μ’έβγαλε έξω στην αυλή του κελιού του και σχημάτισε στο χώμα ένα μεγάλο ορθογώνιο σχήμα, το μοίρασε σε δύο τετράγωνα και μου είπε: «…θα΄ρθει καιρός που θα φτιάξεις μοναστήρια. Δύο αυλές να κάνεις, μια για τους λαϊκούς και μια δεύτερη μόνο για μοναχούς ή για μοναχές». Εγώ απόρησα με αυτά που μου είπε. Ήμουν ένας απλός φοιτητής και υπενθυμίζω ότι το 1982 ήμουν μόνο 20 χρονών … με τα rothmans στη τσέπη… αυτό δεν το λέω για καμάρι, ήταν από τα πάθη μου αυτό, το οποίο αργότερα ο γέρο Ιάκωβος το χρησιμοποίησε τούτο για να με παροτρύνει να κάνω ομιλίες. Λοιπόν σ’έναν 20χρονο ο γέρο Παΐσιος τότε, του είπε ότι θα’ρθει καιρός που θα κάνεις μοναστήρια. Εγώ απόρησα -ήμουν ένας απλός φοιτητής- και συμπλήρωσε όταν είδε την απορία μου «..μα θα κάνω εγώ έτσι πράγματα;». Μου είπε «όχι τώρα, αργότερα θα τα κάνεις αυτά, όταν γίνεις επίσημο πρόσωπο». Πράγματι αργότερα ως ιερομόναχος και Αρχιερέας κτίσαμε μαζί με τον γέροντά μου Συμεών την Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου και ύστερα ως Αρχιερέας την Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου παρά την Ορούντα, με τον τρόπο που μας υπέδειξε ο Άγιος Παΐσιος, με δύο αυλές. Πράγματι και οι μοναχοί και οι μοναχές σήμερα μας ευγνωμονούν, γιατί ο τρόπος που οικοδομήθηκαν οι δύο μονές είναι πραγματικά ένας τρόπος που και τους σύγχρονους πονεμένους ανθρώπους τους αφήνουν να έχουν πρόσβαση εις την ζωή της μονής αλλά και οι μοναχοί και οι μοναχές έχουν τον ιδιαίτερό τους χώρο, τα κελιά τους, έναν εσωτερικό παρεκκλήσιο,τα διακονήματά τους, την τράπεζα τους σε τόπο που είναι δομημένος με τέτοιο τρόπο που να είναι απόλυτα άβατος για τους κοσμικούς. Έκτοτε όποτε πήγαινα στο Άγιον Όρος τον έβλεπα και μου είπε πολλά που δεν είναι του παρόντος. Ακούστε πατέρες σε τρεις γραμμές τι είναι για μένα ο Άγιος Παΐσιος: ο Άγιος Παΐσιος είναι ο Καππαδόκης -το τονίζω αυτό, ο Καππαδόκης- που έγινε Αγιορείτης λόγω προσφυγιάς και τώρα πια οικουμενικός Άγιος, διδάσκαλος της Ορθοδοξίας, εξαιρέτως του μοναχικού και του έγγαμου βίου, θαυμαστός προφήτης του γένους μας που δοκιμάζει την πίστη και την απιστία πολλών.
Πραγματικά αισθάνομαι ότι και μόνο αυτά είναι η όλη μου αίσθηση που απεκόμισα από αυτόν τον τρισμέγιστο Άγιο. Θα ήθελα μάλλον να ξεπεράσω τα γραφτά βλέποντας τον κόσμο που είναι και πολύς και επειδή ξέρω καλά τον Κυπριακό χαρακτήρα, ο Κυπριακός άνθρωπος δεν θέλει ιδέες ούτε ακόμα όταν είναι και ιδέες ενός Αγίου, θέλει την καρδιά του άλλου και ο Άγιος Παΐσιος ήταν ένας άνθρωπος δικός μας, της Ανατολής δηλαδή, δεν ήταν καλαμαράς -για να καταλάβετε τι εννοώ- χωρίς να υποτιμώ τους ελλαδίτες, Έλληνες είμαστε όλοι και οι Μικρασιάτες και οι Κρητικοί και οι Κύπριοι και οι Μακεδόνες και οι Πελοποννήσιοι αλλά αυτός όπως και εμείς δεν είμαστε καλαμαράδες. Ήταν ανατολίτης ούτε καν ανατολικός δεν ήταν, ανατολίτης ήταν άνθρωπος όπως και ο γέρων Ιάκωβος της Εύβοιας. Κατήγοντο και οι δύο από δύο διαφορετικές περιοχές της Μικράς Ασίας και είχαν ζήσει στα πρώτα – πρώτα τους παιδικά χρόνια την προσφυγιά. Όποιος είναι πρόσφυγας καταλαβαίνει καλύτερα τον γέρο Παΐσιο, όπως και τον γέροντα Ιάκωβο. Και όπως λένε και οι σύγχρονοι γιατροί και ιδιαιτέρως οι ψυχίατροι της Λακανικής ψυχολογίας, της πιο προηγμένης ψυχαναλυτικής μεθόδου, τα πρώτα 10 χρόνια είναι τα πιο καθοριστικά σε κάθε άνθρωπο, είτε αυτός είναι Άγιος είτε αυτός είναι αμαρτωλός. Άρα είναι σημαντικό όποιος θέλει να ερμηνεύσει και να γνωρίσει σε βάθος τον Άγιο Παΐσιο, να γνωρίσει τα 10 πρώτα χρόνια της ζωής του. Τα 10 πρώτα χρόνια της ζωής του είναι περίπου τα εξής: Γεννήθηκε στα Φάρασσα της Καππαδοκίας στην Μικρά Ασία στις 25 Ιουλίου του 1924. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος, μουχτάρης δηλαδή των Φαράσσων, ενώ η μητέρα του αγία γυναίκα λεγόταν Ευλαμπία. Ο γέροντας είχε ακόμα οκτώ αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, δηλαδή λίγες ημέρες μετά την γέννα του, μια βδομάδα πριν οι Φαρασσιώτες προσφυγοποιηθούν, ο Όσιος Παΐσιος βαπτίσθηκε από τον εφημέριο του χωριού του, τον κατοπινό Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη ο οποίος του έδωσε και το δικό του όνομα: Αρσένιος. Και όταν αντέδρασαν κάπως οι γονείς είπε προφητικά ο Άγιος Αρσένιος «να αφήσω και εγώ έναν καλόγηρο στο πόδι μου». Στις 14 του Σεπτέμβρη του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, όπως ήταν το επίθετο της οικογένειας προσφυγοποιείται και εγκαθίσταται στην Κέρκυρα και αργότερα καταλήγει στην Κόνιτσα. Εκεί ο μικρός Αρσένιος τελειώνει το δημοτικό σχολείο στην Κόνιτσα με βαθμό 8 και διαγωγή εξαίρετο. Στις 10 Νοεμβρίου του 1924, στην Κέρκυρα εκοιμήθει ο προστάτης Άγιος του, Ο Άγιος Αρσένιος. Αυτά είναι τα 10 πρώτα χρόνια του Αγίου Παϊσίου. Τελείωσε το δημοτικό και έλεγε μια γυναίκα η οποία ήταν συμμαθήτριά του ότι ξεχώριζε από τα χρόνια τα παιδικά, το ότι ήταν συμπονετικός. Πόση σημασία έχει ο άνθρωπος να συμπονεί και να συμπάσχει με τον πονεμένο συνάνθρωπό του. Το άλλο του χαρακτηριστικό, είχε μια πρόωρη έφεση στην άσκηση όπως την εννοεί η ορθόδοξη εκκλησία την άσκηση. Αρνείτο δηλαδή να λάβει γάλα Τετάρτη – Παρασκευή, από πολύ μικρός έκανε νηστείες και όπως και ο γέρο Ιάκωβος της Εύβοιας, επηρεασμένος από την μητέρα του – ένας από την Ευλαμπία, ο Άγιος Παΐσιος, ο γέρο Ιάκωβος από την Θεοδώρα την μάνα του-. Βλέποντας τες να κάνουν μετάνοιες οι μανάδες τους, έκαναν και αυτοί μετάνοιες από πολύ μικρά – μικρά παιδάκια. Αργότερα όταν ξεθάρρεψαν λίγο, γύρω στα εφτά χρόνια – επτά χρονών παιδιά- ένοιωθαν την ανάγκη να εξέρχονται από το σπίτι τους και να πηγαίνουν όπου υπήρχε ένα ξωκλήσι του χωριού τους για να κάνουν νυκτερινές προσευχές. Αυτά τα έκαμναν γιατί προφανώς τους έδιναν χαρά. Η προσευχή γι’αυτούς ήταν αισθητή. Και κάτι που μάθαμε κοντά στον γέρο Πορφύριο είναι ότι η χάρις είναι αισθητή, δηλαδή ο άνθρωπος την αισθάνεται την χάρη, την αισθάνεται την ενέργεια και αν δεν την αισθάνεται κάποιον πρόβλημα έχει, είτε ψυχολογικό είτε πνευματικό. Ακόμα και τα παιδιά τα οποία έχουν μειωμένη λογική αίσθηση όπως τα παιδιά που έχουν σύνδρομο Down, όταν τα πάρεις στην Θεία Λειτουργία, αισθάνονται την Θεία Λειτουργία. Αυτοί λοιπόν αισθανόντουσαν την γεύση της χάριτος και την επιδίωκαν με κάθε τρόπο. Ιδιαιτέρως με την άσκηση στα παιδικά τους χρόνια, έτσι έγιναν δοχεία του Αγίου Πνεύματος, πολύ μεγάλα δοχεία. Τι εννοούμε όταν λέμε δοχείο ; Αυτό είναι θεολογία του Αγίου Παϊσίου. Μου έλεγε «Κοίταξε, σου έδωσε ο Θεός μεγάλο δοχείο και θα δυσκολευτείς να το γεμίσεις». Εγώ δεν καταλάβαινα τι εννοούσε δοχείο. Μου λέει «Άκουσε, έχει ανθρώπους που γεννιούνται με το δοχείο της ψυχής του ίσα με μία δαχτυλήθρα, άμα γεμίσει αυτή η δαχτυλήθρα με Χάρη Θεού, γι’αυτούς είναι άριστα. Έχει ανθρώπους που το δοχείο της ψυχής τους είναι ίσα μ’ένα φλιτζανάκι του καφέ, άμα γεμίσει εκείνο το φλιτζανάκι είναι άριστα. Έχει άλλους που έχουν ένα φλιτζάνι , άλλους ένα ποτήρι, άλλοι έχουν ένα βάζο, άλλοι έχουν μία δεξαμενή, μερικοί έχουν ένα φράχτη, ο οποίος κάποτε – κάποτε ξεχειλά και ποτίζει και τα γειτονικά χωράφια». Όσο πιο μεγάλο είναι το δοχείο της Χάριτος τόσο πιο μεγάλη είναι και η ευθύνη μας και απέναντι στον Θεό που το έδωσε και στους καλούς μας προγόνους που το έχτισαν αυτό το δοχείο. Δεν οφείλεται στην δική μας ικανότητα και αξιότητα, οφείλεται σε κάποιαν μάνα σε κάποιον πατέρα, σε κάποιον παππού σε κάποιαν γιαγιά, σε κάποιον προτεινόν παπά που είχε η γενιά μας, μοναχό, μοναχή, ενάρετο άνθρωπο και όλα αυτά οδηγούν εις το δοχείον της ψυχής. Οι σύγχρονοι μπορεί να το ονομάσουν DNA, μπορεί να το ονομάσουν κληρονομικότητα, μπορεί να το ονομάσουν κάτι άλλο στη γλώσσα της σύγχρονης ψυχολογίας, όμως καμία άλλη απόδοσις δεν εδόθη όσον αυτή που μας έλεγε ο Άγιος Παΐσιος. Πρόσεχε το δοχείον που σου έδωσε ο Θεός: να το γεμίσεις.« Ένας», μου έλεγε «που έχει δοχείο η ψυχή του ίσα με ένα ποτήρι, εάν το γεμίσει με Χάρη Θεού, τότε αυτόν είναι άριστα. Εάν έχει ένα βάζο και το γεμίσει ίσα με τα δύο τρίτα τότε δεν είναι άριστα».
Επίσης ένα άλλο στοιχείο του Αγίου Παϊσίου ήταν η ευφυΐα του. Χάριτι Θεού γνώρισα και τον Άγιο Πορφύριο, τον Ιάκωβο, τον Ευμένιο και μερικούς εδώ στην Κύπρο. Να, τον γέρο Παναή της Λύσης επίσης. Αν με ρωτήσετε ποιο ήταν το στοιχείο που ξεχώριζε ο Άγιος Παΐσιος, που διακρινόταν από τους άλλους, ήταν η ευφυΐα του. Επίσης ήταν άνθρωπος ο οποίος την ευφυΐα του την προσάρμοζε εις τον συνομιλητή του. Μ’ένα επίσκοπο μιλούσε αρχιερατικά, μ’ένα πατριάρχη πατριαρχικά, μ’ένα μοναχό μοναχικά. Μ’ένα οικογενειάρχη, τέλειος σύζυγος ή τέλεια σύζυγος. Μ’ένα παιδί παιδικά, μ’ένα φοιτητή φοιτητικά. Εκπληκτικός βαθμός προσαρμοστικότητας, σε κάθε ηλικία, ποιότητα και κατάσταση. Και αυτά, ένας άνθρωπος που παιδιόθεν όπως προείπαμε αγάπησε την άσκηση. Ήταν εξαιρετικά ειλικρινής άνθρωπος. Θέλετε να σας πω και κανένα έτσι μικροελάττωμά του; Να πούμε διότι πολλές φορές δεν γινόμεθα πειστικοί όταν συνεχώς φτιάχνουμε ένα φωτοστέφανο. Το φωτοστέφανο το δίνει ο Θεός. Ήταν απότομος. Δεν το λέω επειδή είμαι και εγώ να παρηγορηθώ. Το είχε αυτό. Αυτό που λέμε λίγο αψόθυμος. Ήταν εξαιρετικά ολιγαρκής άνθρωπος και καλλιεργούσε την ολιγάρκεια. Σκεφτείτε ότι τα ψωμάκια τα οποία ο ίδιος έφτιαχνε αυτά που λέμε εμείς καυκαλιές τα έκανε με κάτι σίδερα που έβρισκε, παλιοσίδερα. Και όταν τελείωνε τη δουλειά του και τα έψηνε αυτά τα ψωμάκια, που θα περνούσε κανένα μήνα, την πετούσε αυτήν την πρόχειρη ψησταριά. Όταν τον ρωτήσαμε «Γιατί την πετάς; Φύλαξέ την για τον επόμενο μήνα» λέει «Θα βρω κανένα παλιοσίδερο, δεν θέλω να είμαι εξαρτημένος από αυτά». Καταλάβατε την διαφορά τρόπου σκέψης από τον σύγχρονο καταναλωτισμό. Ούτε βεβαίως να διανοηθεί ψυγείο στο κελί του, που τώρα γέμισε το Άγιον Όρος. Πάρα πολύ συμπονετικός. Κάποτε φεύγοντας θυμήθηκα ότι ένας φίλος μου, μού είπε όταν του είπαν οι γιατροί ότι μπορεί να έχει σκλήρυνση κατά πλάκας, ο Δημήτρης μου είπε «Που θα πας να δεις τον γέρο Παΐσιο, πες του να προσεύχεται για μένα». Όταν εγώ φλυάρησα, του είπα κάμποσα δικά μου, στο τέλος που επήγα να φύγω θυμήθηκα τον Δημήτρη. Και του λέω «Α, μου είπε και ένας φίλος μου Δημήτρης να προσεύχεσαι γι’αυτόν». Και έκανα να φύγω. «Ε,ε» μου λέει, «έλα πίσω».
«Τι έχει ο Δημήτρης; Πες μου κάτι να πονέσω». Ακούτε; Του λέω «μου είπε να προσεύχεστε γι’αυτόν». «Ναι αλλά τι σου είπε να μου πεις; Τι έχει; Πες μου κάτι να πονέσω για να είναι συμπονετική η προσευχή μου». Δηλαδή προϋπόθεση της προσευχής έβαζε τον πόνο. Αν ήταν για τον εαυτό του -πως πονούμε βλέποντας τον εαυτό μας; Βλέποντας την αμαρτωλότητά μας που είναι προϋπόθεση της μετάνοιας. Όταν λοιπόν ήθελε να πονέσει για τον εαυτόν του έβλεπε την δική του αμαρτωλότητα. Μια μορφή αμαρτωλότητας είχε και ο Άγιος Παΐσιος. Είπαμε, ήταν κάποτε απότομος. Στην προσπάθειά του να διορθώσει τα πράγματα κάποιων εκκλησιαστικών καταστάσεων, κάποιων προσωπικών οικογενειακών καταστάσεων που του έλεγαν, μπορεί να γινόταν κάπως φαινομενικά αυστηρός. Υπερβολικά. Αυτό μετά εάν έβλεπε ότι ξεπερνούσε το μέτρο, γύριζε μέσα του τον νου του και με τον φωτεινό του νου που είχε και τον αγιασμένο έβλεπε πότε έχανε το μέτρο. Και αυτό ήταν η μετάνοιά του. Οι λογισμοί του, οι επιθυμίες που ως άνθρωπος είχε. Άρα, άμα θέλουμε να πονέσουμε για τον εαυτό μας, αυτό που βλέπουμε είναι την αμαρτωλότητά μας. Παρακολουθούμε τις επιθυμίες μας και τους λογισμούς μας. Αυτά δίδαξε ο Άγιος Παΐσιος και κάθε Άγιος. Έτσι επιτελείται η μετάνοια. Όταν θέλουμε να προσευχηθούμε για άλλον άνθρωπο δεν έχουμε παρά να αγκαλιάσουμε το πρόβλημά του. Όποιο και αν είναι το προβλημά του. Είτε σωματικό, είτε ψυχικό, είτε πνευματικό, είτε οικονομικό, είτε κοινωνικό. Άρα, ως προς τον χαρακτήρα αυτού του ανθρώπου, ανακεφαλαιώνω και λέω τα εξής: Ειλικρινής, κατά τι απότομος και αψόθυμος, ολιγαρκής, συμπονετικός εις το έπακρον. Αγαπούσε πάρα πολύ τον πόνο, τον κόπο και τα δάκρυα. Αναστέναζε όταν έβλεπε την γενιά την δική μου που τώρα είμαι 53 χρονών. Όταν πηγαίναμε κοντά του είμαστε από τα 20 μέχρι τα 30. Και είμαστε η νέα γενιά των μοναχών. Και έβλεπε ότι η νέα γενιά των μοναχών δεν αγαπά τον κόπο. Και μου έλεγε «Η μεθεπόμενη γενιά μετά από σας θα θέλει να αγιάσει μ’ένα κουμπί». Να πατά έναν διακόπτη και να νομίζει ότι άγιασε. Και θυμάμαι που του έκανα ένα λογοπαίγνιο που του άρεσε : <<Άλλο αγιάζω και άλλο αγιώνω>>. Είπαμε στην αρχή ότι για να τον κατανοήσουμε καλύτερα διότι πραγματικά από όλους τους αγίους γέροντες σήμερα έχει το μεγαλύτερο όνομα αλλά και την πιο μεγάλη παρεξήγηση. Αισθάνομαι ότι δεν σας μιλώ για έναν άγνωστό σας. Σας μιλώ για έναν οικείο. Εξάλλου οι άγιοι είναι αυτοί που είναι οικείοι στον Θεό και γίνονται οικείοι στους πιστούς. Γι’αυτό προκρίνω παρά να μιλήσω πολλά για τις διδασκαλίες του, να μιλήσω για τον χαρακτήρα του. Και για να γίνει πιο οικείος σε μας. Ο οικείος. Αυτό το οποίο καθόρισε τον όλο χαρακτήρα του , από τα πρώτα-πρώτα του χρόνια. Όχι τα δέκα, τα πέντε πρώτα χρόνια, ήταν όπως σας προείπα η προσφυγική του ιδιότητα. Προερχόμενος από τα μέρη της Ανατολίας, όχι της Ανατολής, της Ανατολίας. Τα Φάρασσα για να καταλάβετε, φέρτε λίγο στο νου σας τον χάρτη της Κύπρου. Σκεφτείτε που είναι το Ριζοκάρπασο. Προεκτείνετε την κορυφή, την μύτη του Ριζοκαρπάσου προς τον κόλπο απέναντι της Αλεξανδρέττας. Πίσω από την Αλεξανδρέττα, δεξιά της είναι ο Αμανός και αριστερά της τα όρη του Αντίταυρου. Εκεί στην πίσω πλευρά του Αντίταυρου είναι τα Φάρασσα. Δηλαδή όσο απέχει το Ριζοκάρπασο και η Πάφος είναι τόση η απόσταση από το Ριζοκάρπασο στα Φάρασσα. Μην νομίζετε ότι είναι μεγάλη απόσταση. Το ίδιο γείτονάς μας ως προς την καταγωγή ήταν ο γέρο Ιάκωβος, ο οποίος εγεννήθη απέναντι από την Ρόδο. Αυτοί οι άνθρωποι κουβάλησαν τον πόνο της προσφυγιάς μέσα τους. Και ας γεννήθηκαν μόνο μικρά παιδάκια μέσα εις την προσφυγιά. Γι’αυτό ο γέρων Ιάκωβος ήταν ο άνθρωπος μέχρι την εξαίρετο κοίμησή του η έγνοια του ήταν οι αλύτρωτες πατρίδες του ελληνισμού. Η έγνοια του ήταν η προσφυγική μας καταγωγή. Μου λέει ο πατήρ Φώτιος, ο αρχιμανδρίτης που με συνοδεύει, κάτι χαρακτηριστικό που δείχνει την αγάπη του στους πρόσφυγες, απ’όπου και αν προέρχοντο αυτοί. Είτε ήταν πρόσφυγες της Βορείου Ηπείρου, είτε πρόσφυγες της Κύπρου, είτε της Κωνσταντινουπόλεως είτε της Μικράς Ασίας. Το κελί του γέροντα ήταν πάνω σ’έναν λοφίσκο μικρό, της Παναγούδας. Τον περιέφραξε λόγω του μεγάλου, αυξημένου επισκεπτηρίου, τον περιέφραξε μ’ένα τέλι, είχε μια καγκελόπορτα και έβαλε δύο σύρματα. Το ένα για να ρίχνει το κλειδί και το άλλο για να το τραβά μετά πάνω. Επηγαίναν τα προσφυγόπουλα της Κύπρου, φοιτητές τότε και του χτυπούσαμε για να μας ανοίξει. Να μας ρίξει το κλειδί. Άνοιγε η πόρτα έτσι ψηλά πάνω στο κελί του, έβγαινε ο γέροντας όπως ήταν έτσι, ένας αέρας ήταν.
– «Τι θέλετε ρε παλληκάρια;»
– «Γέροντα, άνοιξέ μας»
– «Άνοιξα ήδη» έλεγε
– «Γέροντα, άνοιξε την πόρτα κάτω, το κάγκελο, για να σε δούμε»
– «Μα με βλέπετε»
– «Μα γέροντα θέλουμε να μιλήσουμε»
– «Μα μιλούμε»
– «Γέροντα θέλουμε να μιλήσουμε από κοντά, είμαστε πρόσφυγες από την Κύπρο».
Αμέσως έπεφτε το κλειδί. Δηλαδή το κλειδί του Παΐσιου ήταν να του πεις: «Είμαι πρόσφυγας». Και αμέσως σου άνοιγε όχι το κελί του, την καρδιά του. Τον μπαξέ που είχε μέσα η καρδιά του. Κάτι άλλο το οποίο όταν ρώτησα τον Χριστόδουλο που είναι απέναντί μου, του λέω θα μιλήσω στον κόσμο για τον Άγιο Παΐσιο, κι εσύ τον είδες. Τι νομίζεις ήταν το χαρακτηριστικό του; Αυτός είναι διαστημικός επιστήμονας. Μου λέει «Ήταν πρακτικός άνθρωπος». Δηλαδή πήγαινες εσύ να τον δεις, του έλεγες: «Ξέρεις έχω προβλήματα με τον άνδρα μου». Δεν σου έλεγε θεωρίες, σου έλεγε κάτι πρακτικό να κάνεις. Η ποιμαντική του γέρο Παΐσιου ήταν γεμάτη πρακτικές συνταγές. Θα σας πω ένα παράδειγμα δικό μου. Του λέω «Έχω μια μεγάλη στενοχώρια όταν μου έρχεται ο τάδε λογισμός και η τάδε επιθυμία». Του είπα κάτι πολύ – πολύ βασικό του εαυτού μου. Το οποίον του λέω «όταν μου έρχεται και δεν μπορώ να το διαχειριστώ, μου βγάζει θυμό. Τον θυμό τον έχω εύκολο και μου είναι και πρόχειρος». «Κι εγώ το ίδιο είμαι» μου λέει. Του απάντησα όμως «Αυτό δεν με παρηγορεί». Μου λέει «Άκουσε να σου πω τι να κάνεις, όταν σου έρχονται αυτοί οι λογισμοί και αυτές οι επιθυμίες». Του λέω: «Μην μου πεις ότι μου είπαν πιο επάνω στο Κουτλουμούσι ΄΄Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με΄΄». Και μου λέει «Γιατί, αυτό λίγο σου πέφτει;». Του λέω «Τι νομίζεις εσύ να κάνω;». Μου λέει «Να λες ΄΄Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος. Υπεραγία Θεοτόκε σκέπε ημάς΄΄». «Εγώ» μου λέει «όποτε κάνω αυτή την προσευχή νιώθω τέτοια ενέργεια της Αγίας Τριάδος και της Παναγίας μας που αμέσως ο πειρασμός φεύγει. Κάνε το πρακτική και άμα δεν πιάσει έλα να με δείρεις». Όταν σου λέει ένας Παΐσιος έτσι, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι τα λόγια και τις συνταγές να τις κάνεις έργο. Επιστρέφω στην Αθήνα, οι λογισμοί λογισμοί , οι επιθυμίες επιθυμίες. Ξεκινώ κι εγώ «Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος. Υπεραγία Θεοτόκε σκέπε ημάς». Και διαπιστώνω ότι αμέσως σβήνουν οι λογισμοί και οι επιθυμίες καταλαγιάζουν. Αυτό ήταν παράδειγμα για να δείτε η ασκητική του γέροντος Παϊσίου πόσο πρακτική διάσταση είχε για τους ανθρώπους. Ίσως, ίσως λέω, μπορεί να έχω λάθος γιαυτό. Γιαυτό και είναι τόσο αγαπητός στους σύγχρονους ανθρώπους, οι οποίοι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν μάθει να ζουν με συνταγές και έχουν κουραστεί από τις πολλές θεωρίες. Τελευταία με αυτήν την προσευχή «Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος. Υπεραγία Θεοτόκε σκέπε ημάς» ένας πολύ δικός μου άνθρωπος και πολύ κοντά μου, του ήρθε ένας πολύ μεγάλος πειρασμός στην οικογένειά του. Πολύ μεγάλος πειρασμός. Τον είχα και τον έχω έγνοια. Τον αδικεί η γυναίκα του και είναι σε διάσταση. Και τον είχα έγνοια να μην πέσει έτσι σε μαράζι. Σήμερα το μαράζι και η κατάθλιψη είναι ότι πιο εύκολο για τον καθένα μας. Τον είδα χαρούμενο. Λέω «Κύριε Ελέησον. Μπας και δεν είναι καλά στην υγεία του και είναι τόσο χαρούμενος;». Του λέω «Γιε μου, το πρόβλημά σου είναι μεγάλο εις το σπίτι σου. Ζεις μακρυά τώρα από την γυναίκα σου, τα παιδιά σου. Είσαστε σε διάσταση. Και έχεις τόση χαρά;». Μου λέει «Κάνω αυτό που κάνεις μέσα στο αυτοκίνητο». Του λέω «Τι κάνω μέσα στο αυτοκίνητο;» Μου λέει «Σε ακούω κάποτε κάποτε έτσι ξαφνικά που λες ΄΄ Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος. Υπεραγία Θεοτόκε σκέπε ημάς΄΄» και το κάνω και γω μου λέει και νιώθω μεγάλη χαρά. Και λέω και γω, να ποιοι είναι οι άγιοι. Οι άγιοι είναι αυτοί που διορθώνουν και τις λανθάνουσες ασθένειες, υπολανθανώντος, ανεπαίσθητα δηλαδή. Χωρίς μεγάλες εγχειρήσεις τραυματικές., χωρίς μεγάλες πληγές. Εγώ που τα έμαθα τούτα; Μου τα είπε ο άνθρωπος του Θεού. Δεν τα εδίδαξα. Πρώτη φορά το λέω δημόσια τούτο. Όμως με άκουσε αυτός ο άνθρωπος που είναι πολύ κοντά μου και όταν του ήρθε η δύσκολη ώρα και ήθελε κάτι να τον κρατήσει, να μην συντριβεί από το μαράζι, από την θλίψη, εφάρμοσε αυτά τα λόγια που τα άκουσε από μένα χωρίς να ξέρει ποιος μου τα είπε. Ένα άλλο στοιχείο του Αγίου Παϊσίου ήταν, όπως και όλοι οι Άγιοι: Θεομητορικός, Παναγιόφιλος. Αγαπούσε την Παναγία εξαίρετα. Έλεγε σ’έναν πολύ καλό παπά μας, εδώ Κύπριο «Πάτερ» του λέει «που δεν πιάσαν την Κύπρο όλη οι Τούρκοι, και που θα ελευθερωθεί η Κύπρος και που δεν θα γίνει πολύ μεγάλο κακό στην Ελλάδα όταν θα γίνεται σε όλον τον ντουνιά είναι γιατί μας σκέπει η Παναγία. Εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες, ένα πρέπει να κάνουμε ΄΄Υπεραγία Θεοτόκε σκέπε ημάς΄΄». Τόση αίσθηση έχει της σκέπης της Παναγίας. Έβλεπε κάποτε οράματα στην προσευχή του ότι οι γείτονές μας και μελλοντικοί συνάδελφοί μας οι Τούρκοι ετοιμάζονταν να κάνουν εισβολή στο Αιγαίο και είδε την Παναγία να σκέπει όλη την Ελλάδα. Σκεφτείτε λοιπόν πόση σχέση απόκτησαν αυτοί οι άνθρωποι με την Παναγία που να ενεργοποιεί η Παναγία γι’αυτούς τους λίγους, τέτοια σκέπη και τέτοια προστασία για το γένος ημών. Και όπως η Παναγία μας είναι πρότυπο ισορροπημένου ανθρώπου. Εάν πούμε ποιο είναι το πλέον ισορροπημένο πρόσωπο, όλου του κόσμου, όλης της οικουμένης, σε όλους τους αιώνες, είναι το πρόσωπο της Θεομήτορος. Σκεφτείτε ότι στην Παναγία συνταιριάζεται η Νύμφη και η Ανύμφευτος. Το ακούγαμε χθες «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτος», η Απειρόγαμος Μήτηρ. Είναι και Μητέρα είναι και Παρθένος. Συνταιριάζεται ο γάμος με την παρθενία, ο ουρανός με την γη, το πνεύμα με την ύλη. Που ενώνονται όλα αυτά; Στο Θεομητορικό σώμα. Στο Θεομητορικό πρόσωπο της Παναγίας μας. Άρα όποιος θέλει να γίνει ισορροπημένος άνθρωπος στην ψυχή και στο σώμα δεν έχει παρά να αγαπήσει βαθιά βαθιά την Παναγία. Η Παναγία του εμφανίστηκε αρκετές φορές. Αυτά που ακούν πολλοί ως προφητείες, να ξέρετε ότι τα περισσότερα είναι της Παναγίας αποκαλύψεις στον γέρο Παΐσιο και του Αγίου Αρσενίου. Τα οποία κατέγραφε παιδιόθεν από τους Μικρασιάτες, Φαρασσιώτες πρόσφυγες που τα διέσωσαν. Αλλά επαναλαμβάνω πλείστα όσα ήταν αποκαλύψεις της Παναγίας που είχε εις την προσευχή του και εις την πολλή του αγωνία. Γιαυτό το τελευταίο, ήταν ο άνθρωπος που χρησιμοποιούσε κατά κόρον τη λέξη «Να έχουμε οι Χριστιανοί οι Ορθόδοξοι την καλή αγωνία». Καλή αγωνία για την ψυχή μας, για την οικογένειά μας. Καλή αγωνία για την πατρίδα μας. Καλή αγωνία για την Ορθοδοξία μας. Καλή αγωνία για τους Προτεστάντες, για τους Μωαμεθανούς, για τους θρήσκους, για τους άθρησκους. Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος αισθανόσουν ότι ήταν σύγχρονος κι ας ήταν ένας ασκητής τόσο λιτός και τόσο αυστηρός γιατί είχε καλή αγωνία. Παρακολουθούσε το πολιτικό γίγνεσθαι, δεν ήταν αδιάφορος. Μπορώ να πω ότι αυτός που δεν παρακολουθούσε καθόλου το πολιτικό γίγνεσθαι ήταν ο γέροντας μου Ιάκωβος. Του έλεγες «Ποιον έχουμε πρόεδρο;» , «Δεν ξέρω παιδάκι μου». Ο γέρο Παΐσιος ήξερε και τον τελευταίο υπουργό και τα τεκταινόμενα και μπορούσε να σου πει τι θα γίνει εις τον κόσμο μας μετά από 10ετίες ολόκληρες. Αυτό ήταν ένα φαινόμενο το οποίο θέλει μιαν ερμηνεία γιατί μου κάνει εντύπωση. Άκουσα και μερικούς Αρχιερείς τελευταία που έγινε αγιοκατάταξις και λυπήθηκα γιατί δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν το προφητικό χάρισμα του Αγίου Παϊσίου και το θεωρούσαν ότι ήταν υπερβολή των επισκεπτών, αυτών που κατέγραψαν τις προφητείες. Δεν είναι καθόλου υπερβολή. Είναι και λίγα που έχουν γραφτεί. Ο γέροντας μιλούσε με ένταση γι’αυτά τα πράγματα, γιατί τα ζούσε με ένταση. Έβλεπε τα μέλλοντα ως παρόντα. Ήταν άνθρωπος ο οποίος έβλεπε την ιστορία. Και ιστορία η οποία ακόμα δεν πραγματοποιήθηκε στους δικούς μας οφθαλμούς. Γιατί αυτός έβλεπε; Γιατί αυτός μιλούσε; Νομίζω, αυτή είναι προσωπική μου ερμηνεία, μπορεί να έχω λάθος. Ο λόγος ήταν το ότι είχε την προσφυγική καταγωγή. Αλλά είπαμε πρόσφυγας ήταν και ο Ιάκωβος και εάν εξαιρέσεις μία φορά που του είπε ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος «Θα γίνει πόλεμος Ιάκωβε» και του είπε ο Ιάκωβος «Όχι άλλος πόλεμος, Άγιε μου!», «Πρέπει να γίνει πόλεμος, δεν διορθώνεται αλλιώς ο κόσμος. Δεν θα τον κάνει ο Θεός, οι άνθρωποι θέλουν τον πόλεμο, οι άνθρωποι θα τον κάνουν, Ιάκωβε» . Ο γέρο Παΐσιος ήταν εξαιρετικά περιγραφικός γιαυτό το θέμα. Γιατί; Γιατί ζούσε πιο έντονα τον πόθο της ελευθερίας των σκλαβωμένων μας πατρίδων. Φαίνεται ότι ο Θεός, ο οποίος είναι η άκρα ταπείνωσις και θα δούμε την εικόνα της άκρας ταπείνωσις σε λίγες μέρες, υπηρετεί τον κάθε Άγιο σε αυτό που ποθεί, σε αυτό που είναι ο βαθύτερός του πόθος. Ο βαθύτερος πόθος του αγίου Πορφυρίου ήταν η γνώσις του σύμπαντος κόσμου. Του έδωσε τέτοιο διορατικό που έβλεπε τους αστέρες, που έβλεπε τους πλανήτες, τα σύμπαντα, τα υπόγεια νερά. Αυτός ο Παΐσιος είχε αυτόν τον πόθο, πότε να ελευθερωθεί η Πόλις, οι πατρίδες του, η Κύπρος που του έδωσε με ακρίβεια να δει τα μέλλοντα. Τώρα σ’αυτόν, το τονίζω γιατί έχει παρεξηγηθεί, αυτό που είναι σημαντικό να κρατήσουμε και ιδιαιτέρως εμείς οι Κύπριοι που είμεθα παθόντες και μαθόντες είναι το εξής: Όχι να θέλουμε να μάθουμε πότε και πως θα γίνουν όλα αυτά τα σπουδαία γεγονότα που μας αφορούν και εμάς βεβαίως. Το ζήτημα είναι πως θα τα διαχειριστούμε. Και μου κάνει εντύπωση ότι μας προετοιμάζει ο Θεός σιγά-σιγά, μ’έναν δικό του τρόπο. Όμως είναι καλά να γνωρίζουμε ότι ο καλύτερος τρόπος διαχείρισης των γεγονότων που έρχονται και ήδη έχουν αρχίσει, κατά την ταπεινή μου άποψη δεν είναι να γεμίσουμε τα ψυγεία μας με υλικά αγαθά. κάποτε και αυτά θα αδειάσουν. Αλλά είναι να έχουμε φώτιση. Ένας άνθρωπος που έχει φώτιση μπορεί να παίρνει γρήγορες αποφάσεις. Να παίρνει βέβαιες αποφάσεις στην δύσκολή του ώρα. Άρα θα πρέπει για να έχουμε φώτιση να καθαρίζουμε συνεχώς την καρδιά μας και τον νου μας. Καθαρίζουμε την καρδιά και τον νου δια της μετανοίας. Άρα ότι και να κάνουμε επιστρέφουμε στην μετάνοια την προσωπική. Όχι μια γενική μετάνοια και αόριστη όπως κηρύττουμε οι Αρχιερείς και οι ιεροκήρυκες, αλλά προσωπική μετάνοια. Να κάτσω να σκεφτώ ποιο είναι το δικό μου πάθος, το κυρίαρχό μου πάθος. Να το βρω αυτό το κυρίαρχό μου πάθος ή αν έχω τόσο εγωισμό και τέτοια αυτοπεποίθηση που δεν βρίσκω, να του πω «Χριστέ μου, φανέρωσέ μου ποιος είμαι. Δείξε μου ποιος είμαι». Και θα μας δείξει ο Θεός. Αυτό το πάθος να δω, αυτός ο θυμός που έχω πως εκδηλώνεται: με την γυναίκα μου ή με τον άνδρα μου, με τα παιδιά μου, με τους συναδέλφους, με τους φίλους μου. Σήμερα πως εκδηλώθηκε; Χτες πως εκδηλώθηκε; Ποιους πλήγωσα; Όταν ο άνθρωπος αρχίσει έτσι να βλέπει τον εαυτό του και να μετανιώνει για συγκεκριμένες στιγμές της καθημερινότητάς του αρχίζει και εισέρχεται στην μετάνοια. Αν αυτό δεν το μάθουμε, η προσευχή μας θα είναι μία μηχανική προσευχή η οποία δεν θα μας δώσει την δυνατότητα του φωτισμού σε δύσκολες στιγμές που θα πρέπει να αποφασίσουμε. Είτε για τον εαυτό μας, είτε για τα παιδιά μας, είτε για την πατρίδα μας, είτε για κάτι ευρύτερο που μας ξεπερνά. Κάτι άλλο. Ο Άγιος Παΐσιος ήταν μεγάλος πολέμιος της εκκοσμίκευσης. Τι εννοούμε εκκοσμίκευση; Είναι αυτό που ζούμε στις μέρες μας. Εκκοσμίκευση. Είτε είμεθα έγγαμοι, είτε είμεθα μοναχοί. Η έγνοια του ήταν ότι το κοσμικό πνεύμα μπήκε σήμερα ακόμη και μέσα στα μοναστήρια. Και πρώτα το έβλεπε μέσα σε αυτό τούτο, το ίδιο το Άγιο Όρος, το οποίο στην εποχή του για πρώτη φορά ξεκίνησαν οι ηγούμενοι να φτιάχνουν δρόμους, να βάζουν πολλά τηλέφωνα, να βάζουν πολλές ηλεκτρικές συσκευές. Να διορθώνονται με ακριβά υλικά τα μοναστήρια και τα κελιά. Και όταν αυτό το έβλεπε σου λέει «Μα που θα πάμε;». Για να σκεφτείτε ορισμένες λεπτομέρειες, δεν ήθελε εις τους επισκέπτες να βάζουν οι μοναχοί σεντόνια. Θα μου πείτε, «Μα είναι δυνατόν;» Έτσι είναι ένας Άγιος, βλέπει και την λεπτομέρεια. Έλεγε «Βάζετέ τους μια κουβέρτα να μην θέλουν να μείνουν πολλές μέρες». Δεν ήταν αφιλόξενος. Αυτός που μέρα νύχτα καθόταν για να ακούσει τους πιο πονεμένους. Δεν ήθελε να γίνει τουρισμός το Άγιο Όρος και το κάθε μοναστήρι, είτε εντός είτε εκτός Αγίου Όρους. Σήμερα αναγάγαμε τον θρησκευτικό τουρισμό και μεις οι Αρχιερείς, σε επιστήμη. Μου έλεγε μια καλόγρια πέρσι που πήγα στην Αθήνα, ένα μοναστήρι το οποίο το καθοδηγούσε ο γέρο Παΐσιος, γυναικείο μοναστήρι στην Αττική. Πολύ λίγες καλόγριες, ασκήτριες πραγματικά, κρυφές. Δεν θέλουν ούτε το όνομα του μοναστηριού τους να το λέμε και το σέβομαι. Μου έλεγαν όταν πρωτοπήγε για να τις δει και να τις αναλάβει. Ε, γυναικείο μοναστήρι, σημαίνει μοναστήρι με φιόρα, με λουλούδια και γλυκό του αθασιού, στην Κύπρο. Μόλις εμπήκε λέει μέσα στο μοναστήρι του δείχναμε το μοναστήρι μας και αυτός έσπρωχνε τις γλάστρες και τις έσπαζε. Και από πίσω η καημένη η γερόντισσα με το φαράσι να καθαρίζει. Της λέει «Μην καθαρίζεις τώρα, θα σπάσω πολλές… Αν θέλετε να σας αναλάβω, δεν θέλω γλάστρες στην αυλή». Δεν αγαπούσε αυτός τα λουλούδια; Που πονούσε και το τελευταίο μυρμήγκι, που έλεγε στα φίδια «Ελάτε να σας βάλω γάλα» και «φύγετε τώρα διότι φοβούνται οι επισκέπτες;». Και του έκαναν υπακοή. Η έγνοια του τι ήταν; Ήταν ο χρόνος. Εάν κάτι έχουμε οι άνθρωποι και είναι απόλυτα δικό μας είναι ο χρόνος. Είναι πολύτιμος ο χρόνος. Και δεν είναι απλά ο χρόνος χρήμα όπως λένε οι Εγγλέζοι που είναι μάνες εις το χρήμα και έχουν καταντήσει μαζί με τους Γερμανούς σήμερα οι τοκογλύφοι της Οικουμένης. Η έγνοια του γέροντα ήταν πως αξιοποιούν οι Χριστιανοί, οι Αρχιερείς, Ιερείς και δη οι μοναχοί αυτόν τον χρόνο. Και έλεγε «Πολλές γλάστρες , πολύς χρόνος για πότισμα. Τόσος κόσμος σήμερα θέλει προσευχή. Ας βάζουν γλάστρες οι γυναίκες οι έγγαμες, δεν χρειάζεται να βάζουν και οι καλόγριες». Μου έλεγαν εδώ οι καλόγριες οι δικές μας, της Αγίας Θέκλας, τον εγνώρισαν οι δύο, η γερόντισσα η Κωνσταντία και η αδελφή της η Ευλογία, τον εγνώρισαν εις το Σινά, όταν έκανε δύο χρόνια ασκητής εις το Σινά. Αυτές έμεναν τότε κάτω στους πρόποδες του Σινά, σ’ένα μοναστήρι γυναικείο: Φαράν και Ραϊθώ. Και ερχόταν κάποτε λέει εκεί και μας συμβούλευε. Επήγαμε και μεις λέει ως Κυπρίες μέσα σ’ένα δίσκο να τον κεράσουμε έναν καφέ. Και μέσα στον δίσκο σκεφτήκαμε να βάλουμε κι ένα λευκαρίτικο. Έτσι για ομορφιά. Να στολίσουμε τον δίσκο. Λοιπόν, επήγαμε λέει , έπιασε τον καφέ , έκαμε πως τρέμουν τα χέρια του και είδαμε ότι επίτηδες λέρωνε το λευκαρίτικο. Και όταν του είπαμε «Γέροντα γιατί λερώνεις το κέντημα;» , «Γιατί στα μοναστήρια δεν χρειάζονται αυτού του είδους οι ομορφιές». Και ακούτε, μιας γερόντισσας που δεν θα πω το όνομά της, εκοιμήθη, που μου έστειλε η διάδοχός της. Αυτή ήταν η καλύτερη μαθήτρια του Αγίου Παϊσίου. Ακούτε τι προσευχή έκανε αυτή η γυναίκα επηρεασμένη και εμπνευσμένη μάλλον από την ασκητικότητα του Αγίου Παϊσίου:
«Κύριέ μου, με ξέρεις και με βλέπεις ως τα τρίσβαθα μου. Αν λέω λάθος διόρθωσέ με. Χάρισε μου, Νυμφίε μου ένα ένδυμα που να μην το βλέπει κανείς. Πήγαινέ με σ’ένα μοναστήρι που κανένας να μην το ξέρει. Δώσε μου την καθαρά προσευχή χωρίς κι εγώ να το καταλαβαίνω. Βοήθησε με να κάνω το θέλημά Σου στη ζωή μου επακριβώς και δέξου το θάνατό μου σαν μια εξιλέωση για τα πολλά μου αμαρτήματα. Σαν μια απόδειξη μικρή της αγάπης μου. Δια της μεσιτείας της Θεοτόκου και των ευχών του γέροντα μου, Αμήν».
Βλέπετε; «Σ’ένα μοναστήρι» λέει «που κανένας να μην το ξέρει. Δως μου καθαρή προσευχή ούτε εγώ η ίδια να μην το καταλαβαίνω». Για να μην περηφανευτώ. Αυτό ήταν το πνεύμα ως προς την εκκοσμίκευση του Αγίου Πατρός Ημών Παϊσίου. Αν με ρωτήσετε τι είναι εκκοσμίκευση; Είναι η προσήλωσις εις τα αγαθά του κόσμου τούτου και η εξάρτηση από τα αγαθά του κόσμου τούτου. Και τι είναι το αντίθετο της εκκοσμίκευσης; Είναι η αιωνιότητα. Ότι είναι αιώνιο δεν είναι κοσμικό. Τώρα να πω ότι αυτός ο άνθρωπος είχε ουράνιες επισκέψεις, όχι μόνο της Θεοτόκου αλλά και αρκετών Αγίων. Είναι πολύ γνωστή η εμφάνιση της Αγίας Ευφημίας εις το γέρο Παΐσιο. Είναι χαριτωμένος ο διάλογος που έγινε όταν μία νύχτα του χτύπησε την πόρτα ενώ έκανε προσευχή και ρώτησε «Ποιος είναι;» Ήταν πολύ πρωί και άκουσε μια γυναικεία φωνή στο Άγιο Όρος να του λέει «Η Ευφημία είμαι». «Ποια;». «Η Ευφημία είμαι». Και όπως καλά καλά δεν άνοιξε την πόρτα, πέρασε η Αγία μέσα από την πόρτα. Τι θα κάναμε εμείς; Άμα σου χτυπούσε στην πόρτα στην Ευρύχου που είμαι και μου έλεγε «Άνοιξέ μου, είμαι η Ευφημία». Και ξαφνικά έβλεπα μπροστά μου μια καλόγρια. Ήταν ντυμένη σαν καλόγρια. Το πιο πιθανό θα γονατούσα μπροστά της. Ο ανδρείος Παΐσιος δεν έκανε αυτό. Της λέει «Μα ποια Ευφημία είσαι; Και πως βρέθηκες στο Άγιο Όρος;» , «Η μάρτυς Ευφημία είμαι πάτερ Παΐσιε» του είπε. Της λέει «Άμα είσαι η μάρτυς Ευφημία, θα πας εις το εκκλησάκι μου να βάλεις τρεις μετάνοιες και τρεις σταυρούς και ύστερα να κάτσεις να κουβεντιάσουμε». Είχε έγνοια μπας και είναι κάτι το δαιμονικό και τον ξεγελάσει ο πειρασμός. Και πήγε η Αγία, ταπεινή ταπεινή, έβαλε τρεις μετάνοιες και της είπε «Στο όνομα του Πατρός». Η Αγία ήταν ισχνόφωνη. «Στο όνομα του Πατρός (χαμηλόφωνα)» , «Δυνατά !» της λέει «Δεν ακούω». Και όταν την είδε ότι έβαζε τον Σταυρό αμέσως εγονάτισε αυτός. Και της λέει «Με συγχωρείς, αλλά τα κάνει κάποτε αυτά ο πειρασμός». Βλέπετε, δεν επεδίωκε το θαύμα. Κι όταν ακόμα ερχόταν το θαύμα εις την ζωή του το δοκίμαζε. Τι άλλο να πούμε; Εδώ υπάρχουν πάρα πολλά. Εμένα το πρώτο που μου είπε έτσι να πω λίγα από τα δικά μου, όταν επήγα δεν ήταν αυτό με τα μοναστήρια. Το πρώτο που μου είπε ήταν «Κύπριος είσαι;» μου λέει , του λέω «Ναι». «Την παλαιά Διαθήκη την διάβασες;». Του λέω «Διάβασα τα τρία πρώτα κεφάλαια για την Γέννεση, ΄΄Και είπεν ο Θεός γεννηθήτω φως΄΄». Μου λέει, «καλά είναι κι αυτά αλλά πιο πολύ εσένα» μου λέει «όχι τώρα, όταν θα γεράσεις, θα σου χρειαστούν οι Μακκαβαίοι». «Διάβασες τους Μακκαβαίους;». «Όχι», του λέω. «Τι έκαναν οι Μακκαβαίοι;», «καλύτερα να μην σου πω εδώ» μου λέει. «Τώρα που θα πας κάτω στην Αθήνα να βρεις από κανένα φτηνό βιβλιοπωλείο, την Παλαιά Διαθήκη, να πας, να ανοίξεις, να διαβάσεις πως έζησαν οι Μακκαβαίοι και ιδιαιτέρως πως έφυγαν από αυτήν τη ζωή». Πάω και γω χαρούμενος «Για να είναι μες την Παλαιά Διαθήκη οι Μακκαβαίοι πρέπει να πέρασαν πολύ καλά την ζωή τους, να πάω να δω και γω τι ακριβώς μου είπε ο γέροντας ότι θα είναι το τέλος μου». Ανοίγω και γω τους Μακκαβαίους. Τους εσφάξαν! Τώρα που βλέπω το τζιχάντ, δεν ξέρεις. Πάμε και στα κατεχόμενα. Δεν ξέρεις τι γίνεται Σάββα. Η αγάπη του στην Κύπρο ήταν εξαίρετη. Θα πω ένα γεγονός το οποίο τελευταία συνέβηκε. Με πήρε τηλέφωνο, θα έχει τώρα πόσο καιρό; Ένα – ενάμιση μήνα; Θα έχετε ακούσει ότι έγινε στη Λεμεσό ένας μεγάλος ναός του Αγίου Αρσενίου εκεί στο δρόμο τον υπεραστικό προς τη Πάφο. Του Αγίου Αρσενίου και του Αγίου Παΐσιου. Στην ουσία είναι ο πρώτος ναός, μεγάλος ναός που έγινε προς τιμή του Αγίου Παϊσίου και του Αγίου Αρσενίου που παρέμεινε ο μεγάλος γέροντας της ζωής του. Αν του Ιακώβου ο γέροντας του ουσιαστικώς ήταν ο όσιος Δαυίδ, του Παϊσίου ήταν ο Άγιος Αρσένιος. Με πήρε τηλέφωνο ο Άγιος Λεμεσού μου λέει «Δεν έρχεσαι και συ να κάνουμε μαζί τα εγκαίνια;». «Κοίταξε» του λέω «Αθανάσιε πονείς εσύ τα πόδια σου, έκανες εγχείρηση. Πονώ και γω τα πόδια μου διότι μου λείπει η Β12. Δυο ανάπηροι αρχιερείς; Μείνε εσύ μόνος σου να μην μπλεχτούμε». Δεν πήγα αλλά είχε έτσι μέσα μου συνέχεια το νου μου εις την τελετή. Με παίρνει τηλέφωνο ένας πολύ πολύ απλός άνθρωπος , Καρπασίτης. Μου λέει «Πάτερ Νεόφυτε ευτυχώς που σε βρήκα εσένα». «Ναι» του λέω «Ανδρέα». Ξέρεις μου λέει «αυτή τη στιγμή γίνεται ένα θαύμα εδώ δίπλα από την περιοχή που κατοικώ και έσπασα τα τηλέφωνα αλλά δεν τους βρίσκω στη Μητρόπολη Λεμεσού και άκουσα μέσα μου , πιάσε τον Μόρφου και πήρα να σου το πω εσένα». Αυτός είναι πολύ απλός άνθρωπος, από αυτούς τους ανθρώπους που η προσευχή τους κρατά τον τόπο μας ζωντανό και ελεύθερο. Του λέω «Τι είναι Ανδρέα;» , μου λέει «Το 1993, ένα χρόνο πριν κοιμηθεί ο Άγιος Παΐσιος» εκοιμήθη το 1994, «πήγα να τον δω, ήταν η μοναδική φορά που τον είδα και πήγα με δύο Λεμεσιανούς. Η δουλειά μου εμένα είναι να κατεδαφίζω ψηλά κτίρια». Είναι εργολάβος και όταν θέλουν να κατεδαφίσουν καμιά πολυκατοικία τον καλούν και την κατεδαφίζει. Πήγαμε μου λέει με τους δυο φίλους τους Λεμεσιανούς, «ο ένας ήταν λίγο περιπαίχτης, είδε και τον Άγιο ότι ήταν αστείος». Όχι πάντα, όταν ήταν να σου μιλήσει αυστηρά μπορούσες να λιποθυμήσεις από την αυστηρότητα. Του λέει «Πως σε λένε παιδί μου εσένα;». «Ανδρέα», «Και τι δουλειά κάνεις;», «εργολάβος είμαι». Του λέει ο Λεμεσιανός , «Δεν σου είπε την αλήθεια γέροντα ! Εργολάβος, αλλά ξέρεις τι δουλειά κάνει; Κατεδαφίζει μεγάλα κτίρια». Και ακούτε από δω και πέρα πως συμπλήρωσε ο γέρο Παΐσιος. Του λέει «Ναι, κατεδαφίζει αλλά απ’ότι βλέπω χτίζει κιόλας», «Όχι» του λέει «δεν χτίζω , μόνο κατεδαφίζω». «Όχι Ανδρέα μου χτίζεις γιατί κάνεις υπακοή σε άγιο πνευματικό». Πράγματι αυτός εξομολογείται στον γέροντα του Σταυροβουνίου. «Και μ΄αυτή την υπακοή σιγά σιγά χτίζεις οικοδομή την οποία θα βρεις όταν θα πας εις τον παράδεισο. Και ξέρεις εκεί που μένεις τώρα που σ’έριξε η προσφυγιά σε λίγο καιρό θα’ρθω και γω να μένω». Του λέει «Μα εγώ μένω στον Κάψαλο της Λεμεσού. Θα’ρθεις στον Κάψαλο;». Λέει «Θα μου χτίσουν ένα μεγάλο σπίτι, θα είναι 635 μέτρα μακριά από το σπίτι σου. Και μην έχεις αγωνία πότε θα πεθάνουν οι γονείς σου. Ούτε να παντρευτείς, ούτε να καλογερευτής. Δεν έχεις ανάγκη εσύ, ούτε το μοναστήρι, ούτε την παντρειά. Να μείνεις έτσι». «Γέροντα, φοβάμαι την μοναξιά όταν θα πεθάνουν οι γονείς μου». «Μην έχεις έγνοια γιε μου» του λέει, «θα’ρχομαι από το μεγάλο σπίτι που θα μου χτίσουν στη Λεμεσό και θα σου κάνω παρέα. Και όποτε χάνεις το κουράγιο σου, θα’ρχεσαι στο μεγάλο σπίτι να με συναντάς. Αλλά ξέρεις, ούτε εσύ είναι να μείνεις πολύ καιρό στην προσφυγιά, ούτε και γω στο μεγάλο σπίτι. Μετά θα γίνει το μεγάλο έλεος. Και θα΄ρθεις και θα φύγουμε μαζί και θα πάμε εκεί που γεννήθηκες. Στη Γιαλούσα, στην περιοχή της Γιαλούσας». Να μην τα πούμε όλα με ακρίβεια. «Εκεί» του λέει «οι Τουρκαλάδες θα κτίσουν ένα μεγάλο λιμάνι και από εκεί θα πιάσουμε μαζί και οι δυο μας το καράβι και θα πάμε απέναντι στα Φάρασσα». Του λέει, «Μα δεν έχει λιμάνι η περιοχή μας». «Τώρα δεν έχει, είναι να κάνουν οι Τούρκοι». Τώρα αν πάτε στον Απόστολο Ανδρέα όσοι πηγαίνετε θα δείτε ότι έκαναν μία μεγάλη μαρίνα, την μεγαλύτερη της Ανατολικής Μεσογείου, οι Τούρκοι. Και την έβλεπε από το 1993. Σημασία έχει εμείς πως θα διαχειριστούμε αυτά τα γεγονότα. Και το είχε έγνοια αυτό ο Άγιος. έβλεπε ότι εμείς έχουμε έτσι μια μανία μόνο εις το θαύμα, στη προφητεία και στην εύκολη λύση. Στη διαχείριση των πραγμάτων και στην συμπόνια των ανθρώπων έχουμε πολλή έλλειψη. Και όταν λέω ανθρώπων δεν εννοώ μόνο των δικών μας. Εννοώ και τους Τούρκους. Έχει κανέναν Χριστιανό που παρακαλεί να γίνει πόλεμος; Έχει κανέναν Χριστιανό που θέλει ακόμα και την καταστροφή του εχθρού του; Εγώ προσωπικά δεν την εύχομαι. Και ας είμαι άνθρωπος πονεμένος και ας έχασα το χωριό μου, τον αδερφό μου στην διάρκεια του πολέμου, τον πατέρα μου πιο πριν. Αυτό δεν το εύχομαι σε κανέναν. Όμως, η έγνοια μας θα πρέπει να είναι πως μέσα από όλα αυτά τα γεγονότα που οι άνθρωποι θα προκαλέσουν και ο Θεός θα τα ανεχθεί και θα τα αξιοποιήσει. Πως εμείς θα τα ζήσουμε εν μετανοία εν προσευχή, με πολλή συμπόνοια για τον κάθε συνάνθρωπό μας. Αυτό νομίζω είναι ένα ζητούμενο της εποχής μας. Τώρα ζητούμενο της οικονομικής κρίσης είναι να μοιραστούμε το φαΐ μας. Τα χρήματά μας. Τον καλό μας λόγο στον πονεμένο μας συνάνθρωπο. Δεν είναι μόνο αυτά. Αυτή είναι η προπόνηση που γίνεται τώρα. Τα μεγάλα έπονται. Και κάτι τελευταίο , τελείως τελευταίο. Δεν σας κάνει εντύπωση η αγιοκατάταξις που έγινε τόσο γρήγορα και του Αγίου Πορφυρίου και του Αγίου Παϊσίου; Ιδιαίτερα για τον Άγιο Παΐσιο εγώ εξεπλάγην. Θέλει πολλή τόλμη να μένεις στην Κωνσταντινούπολη και να αγιοκατατάξεις αυτόν που προφήτευσε την διάλυση της Τουρκίας. Άλλο να τα λες από την καθέδρα εδώ στην Δασούπολη και άλλο να τα λες, όχι διακηρύττοντάς τα, αλλά διακυρήτοντας την αγιότητα αυτού που τα είπε. Εγώ νομίζω είναι η πρόνοια του Θεού. Εμείς πρέπει επιτέλους να πάρουμε στα σοβαρά την σωτηρία μας, την μετάνοιά μας. Και επειδή δεν θέλω να κλείσω με θαύματα και προφητείες για τα οποία μπορούμε να μιλούμε ώρες και δεν μας ωφελούν αυτά. Θέλω να κλείσω με κάτι που αγαπούσε ο Άγιος. Εάν ρωτήσετε, πέρα από την Καππαδοκία, πέρα από το Άγιο Όρος, πέρα από την Σουρωτή, πέρα από τους πονεμένους ανθρώπους που καθόταν και τους περίμενε για να ακούσει τον πόνο τους. Πραγματικά δεν νομίζω να υπήρξε στις μέρες μας άλλος γέροντας που είδε τόσο πολύ κόσμο. Και αυτός ο άνθρωπος γεννήθηκε ασκητής και τελικά κατέληξε να είναι η μεγάλη μάνα όλων των πονεμένων ανθρώπων. Ακόμη και ξένοι, αλλόγλωσσοι Γερμανοί. Όταν έμεναν μόνοι τους μιλούσαν οι Γερμανοί Γερμανικά, ο γέρο Παΐσιος Ελληνικά και συνεννοούνταν. Στην γλώσσα της Πεντηκοστής δηλαδή. Αυτά μπορεί να πει κάποιος είναι εκπληκτικά, είναι σπουδαία. Για μένα το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη του Αγίου Παϊσίου σ’ένα μεγάλο Άγιο ο οποίος είναι για πολλούς, το Δοκτοράτο, ας το πω έτσι της ασκήσεως. Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος. Έλεγε ο Άγιος ότι ένα πρόβλημα της εποχής μας είναι ότι οι σύγχρονοι αρκούμαστε μόνο στα βιβλία ή στις ομιλίες όπως καλή ώρα απόψε αλλά δεν έχουμε διάθεση να κοπιάσουμε. Να κάνουμε μερικές μετάνοιες, να κάνουμε λίγους σταυρούς για τον γείτονά μας. Γι’αυτόν που μας κατηγορεί να κάνουμε λίγη προσευχή. Γι’αυτόν που μας αδικεί να πούμε ένα «Κύριε Ελέησον» . Να κάνουμε προσευχή για τους πεθαμένους, κεκοιμημένους μάλλον. Που θεωρούσε ο ίδιος πως προσευχή που δεν αναμειγνύουμε τα ονόματα των ζωντανών με τους κεκοιμημένους δεν είναι προσευχή. Όταν κάποτε του είπα «Γιατί τόση πολύ χάρη όταν μνημονεύω πεθαμένους;». Και μου είπε «η ανώτερη προσευχή, είναι η προσευχή για τους κεκοιμημένους, γιατί αυτοί δεν μπορούν να μετανοήσουν. Εμείς όμως μπορούμε να τους βοηθήσουμε». Και μια έγνοια του ήταν ότι , ακούτε τον πως εμίλα «Στην εποχή μας πλήθυναν δυστυχώς τα λόγια και τα βιβλία» και οι ομιλίες θα έλεγα εγώ «και λιγόστεψαν τα βιώματα, διότι επηρεάστηκαν οι άνθρωποι πάλι από το κοσμικό πνεύμα που επιδιώκει όλων τις ευκολίες και αποφεύγει τον σωματικό κόπο. Αναπαύονται δηλαδή οι περισσότεροι από εμάς στο πολύ διάβασμα και στην λίγη ή καθόλου εφαρμογή. Θαυμάζουμε μόνο τους Αγίους αθλητάς της εκκλησίας μας χωρίς να τους καταλαβαίνουμε πόσο κοπίασαν διότι δεν εκοπιάσαμε για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τον κόπο τους, για να τους αγαπήσουμε και να αγωνιστούμε από φιλότιμο να τους μιμηθούμε. Ο Χριστιανός σώζεται μόνο με την πρακτική εφαρμογή των εντολών του Θεού και όχι τη θεωρητική ενασχόληση με τα θεία». Να η πρακτική που λέγαμε προηγουμένως. Τώρα θα ήθελα έτσι εν είδει αγάπης προς τον σήμερον Όσιο πατέρα ημών Παΐσιο να περιγράψουμε… Ακούτε με προσοχή στη γλώσσα την αρχαιοπρεπή, μισή σελίδα είναι από του Αγίου Ισαάκ του Σύρου τα «Ασκητικά». Τα διάβαζε κάθε μέρα αλλά λίγο. Μου έλεγε, «Να διαβάζεις λίγο, όχι περισσότερο από δύο σελίδες. Εσύ είσαι βιβλιοφαγάς και δεν είναι καλό τούτο. Μόνο μια σελίδα το πολύ δύο, έτσι για να παίρνει μπρος η καρδιά και ν’αρχίσει να καίγεται». Ακούτε λοιπόν κάτι το οποίο ανάβει φωτιά στον άνθρωπο που θέλει ν’αγωνιστεί:
«Κρείτον εστίν οικήσαι μετά θηρίων ή οικήσαι μετά των κακώς αναστρεφομένων. Κάθου μετά γυπών ή μετά πλεονέκτου και απλήστου. Γίνου εταίρος τω φονευτή ή το φιλονείκω. Μετά χοίρου ή μετά γαστριμάργου συλλάλει κρείσσον γαρ δεξαμενή χοίρων ή στόμα φάγων. Κάθου μεταξύ των λωβών ή μεταξύ των υπερηφάνων. Καταδιώχθητι συ και μη καταδιώξης. Σταυρώθητι και μη σταυρώσεις. Αδικήθητι και μη αδικήσεις. Συκοφαντήθητι και μη συκοφαντήσεις. Γίνου επιεικής και μη ζηλώσεις εν κακώ. Αναστρέφου μετά αγαθοσύνης ουχί μετά δικαιοσύνης. Η δικαιολογία ουκ έστι της πολιτείας των Χριστιανών και ουκ έστι σεσημειωμένη εν τη διδαχή του Χριστού. Εφραίνου μετά των εφραινομένων και κλαίε μετά των κλαιόντων όπερ εστίν σημείον της καθαρότητος. Μετά των αρρώστων αρρώστησον, μετά των αμαρτωλών πένθησον. Μετά των μετανοούντων χάρηθι. Φίλος γενού πάσιν ανθρώποις και μόνος γενού εν τη διανοία σου. Κοινωνός γεννού της παθήμασι των πάντων και τω σώματί σου μακρά γενού εκ πάντων».
Είναι καλύτερα να κατοικήσεις με θηρία παρά να κατοικήσεις με αυτούς που συναναστρέφονται με κακίες. Κάτσε μαζί με γύπες παρά με πλεονέκτη και άπληστο. Γίνε φίλος καλύτερα μ’έναν φονιά παρά μ’έναν ο οποίος είναι φιλόνικος. Είναι καλύτερη μια δεξαμενή χοίρων παρά ένας που γλωσσοτρώει τον άλλον (πολύ επίκαιρο). Κάτσε ανάμεσα στους λεπρούς παρά μεταξύ των υπερηφάνων. Να καταδιωχθείς εσύ και να μην καταδιώξεις. Να σταυρωθείς και να μην σταυρώσεις. Να αδικηθείς και να μην αδικήσεις. Να συκοφαντηθείς και να μην συκοφαντήσεις. Να γίνεις επιεικής και μην δείχνεις ζήλο στο κακό. Να συναναστρέφεσαι με αγαθοσύνη και όχι με δικαιοσύνη. Η δικαιολογία δεν είναι σύμφωνη με τη ζωή των Χριστιανών και δεν είναι σημειωμένη στην διδασκαλία του Χριστού.(Στο ευαγγέλιο δεν υπάρχει πουθενά η δικαιολογία)….
Αυτά περίπου ο Όσιος πατήρ ημών Παΐσιος.
Ευχαριστούμε πολύ. Συνέχεια ανάγνωσης →
Για όσους ενδιαφέρονται, η Ελληνική εταιρία Automon με έδρα την Θεσσαλονίκη, έχει αναπτύξει στην πλατφόρμα Android μια σειρά απο δωρεάν εφαρμογές και ηλεκτρονικά βιβλία που περιλαμβάνουν αρκετούς αρχαίους συγγραφείς (κυρίως μόνο το αρχαίο κείμενο αλλά έχει και μερικά με απόδοση στην Νέα Ελληνική) καθώς επίσης και αρκετά άλλα λογοτεχνικά έργα (Πηνελόπη Δέλτα, Παπαδιαμάντης, Κάλβος, Ροϊδης, Σολωμός, Καβάφης) . Επίσης μπορείτε να βρείτε και να ΄΄κατεβάσετε΄΄διάφορα βιβλία για παιδιά και πολλά άλλα ΄΄καλούδια΄΄. Μια αξιέπαινη Ελληνική προσπάθεια που νομίζω αξίζει περαιτέρω προβολής και στήριξης.
Ακολουθεί μια βιντεοπαρουσίαση των Αρχαίων συγγραφέων απο το κανάλι της Automon στο youtube.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ΄΄Διδάγματα για την Χριστιανική αγάπη΄΄ , εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/νίκη 2014, σελ.128, ISBN:9789609486491.
Το βιβλίο με τον παραπάνω τίτλο και υπότιτλο : ΄΄Η θαυμαστή ιστορία της μοναχής Κασσιανής και ο Γέροντας Καλλίστρατος της Μονής Μιλέσεβο (Συγκλονιστικά γεγονότα του εικοστού αιώνος)΄΄ με έκανε να έρθω σε μια πρώτη επαφή με το τεράστιο έργο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (Αχρίδος), με σημαντικό μέρος του μεταφρασμένο ήδη στην Ελληνική γλώσσα. 27 έργα του υπάρχουν στην βιβλιογραφική βάση του βιβλιονέτ, τη στιγμή που γραφόταν αυτή η ανάρτηση (και δύο συλλογικά). Μπορείτε να ρίξετε μια ματιά, διαβάζοντας παράλληλα μια συνοπτική βιογραφία του Αγίου, πατώντας ΕΔΩ.
Κάποιοι αναφέρουν τον Σέρβο Άγιο σαν ένα σύγχρονο Πατέρα της Εκκλησίας. Θεού θέλοντος σκοπεύω να επανέλθω με κάποια άλλα βιβλία του που διαβάζω αυτή τη περίοδο.
Το παρόν βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη: Το πρώτο, που περιγράφει την επίσκεψη – τάμα, μιας ομάδας 12 Σέρβων απο το Σεράγεβο στο μοναστήρι Μιλέσεβο, με την παράλληλη εξιστόρηση του βίου της Ιουλίας (μοναχή Κασσιανή). Το δεύτερο και κύριο μέρος του βιβλίου, περιλαμβάνει το κείμενο περί Χριστιανικής αγάπης, που άφησε στην μοναχή Κασσιανή (<<…για να το διαβάζει, να το σκέφτεται και κυρίως να θυμάται τι είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον ουρανό και στην γη>>), ο ηγούμενος του μοναστηριού και πνευματικός πατέρας της, Καλλίστρατος. Και το μικρότερο τρίτο μέρος σαν επίλογος-επιστροφή των 11 πλέον Σέρβων απο το Μιλέσεβο πίσω στο Σεράγεβο.
Ιχνηλατώντας το καινό 